โครงการ ‘รำพันพิลาป’ ในความคิดของการถ่ายภาพทัศนะกวี
ทุนสร้างสรรค์ศิลปกรรม ศิลป์ พีระศรี ครั้งที่ 23, หอศิลป์มหาวิทยาลัยศิลปากร วังท่าพระ

ผลงานศิลปะจัดวางภาพถ่ายและข้อความชุดนี้มีที่มาจากบทวิเคราะห์และการวิจัย เรื่องรำพันพิลาป ของสุนทรภู่ ประพันธ์ในปีพ.ศ. 2385 (ค.ศ. 1842) ที่วัดเทพธิดาราม กรุงเทพฯ บทกวีเล่าเรื่องความสัมพันธ์และการเดินทาง ผ่านความทรงจำ ความฝัน และความเป็นไปรอบตัว คำว่า ‘รำพัน’ เป็นคำกริยาแปลว่า พรำ่พรรณนาตามอารมณ์ คำว่า ‘พิลาป’ เป็นคำกริยาแปลว่า รำ่ไร, ระทม, บ่นเพ้อ, ครำ่ครวญ, ใคร่ครวญ ‘รำพันพิลาป’ เป็นผลงานขนาดสั้น มีรูปแบบของนิราศ ที่เล่าถึงเส้นทาง ขณะเดียวกันแทรกความคิด ความรู้สึก ความปรารถนา ผนวกกับองค์ความรู้ของผู้ประพันธ์ นิราศพัฒนารูปแบบมาจากกลอนตลาด เป็นการเล่าเรื่องนอกกรอบจากเรื่องเล่าแบบชาดก ในบทกลอนที่มีท่วงทำนองและสัมผัส
 

‘Ramphanphilap’ in the photographic idea of visual poetry
The 23rd Silpa Bhirasri’s Creativity Grants, the Art Centre Silpakorn University

A photo-text installation is based on analyses and research on Sunthon Phu’s Ramphanphilap (1842), cpmposed at Thepthidaram temple in Bangkok, the narrative poetry explores relationships and journeys through memory, dream, and the surrounding. The term “Ramphan” (portray) depicts one’s innermost, while “Philap” (lament, contemplate) express passionate of profound grief. Ramphanphilap is a short story, written in the style of Nirat, a genre of journey poetry narrates the sights along the way, the sudden thoughts with feelings, desires, and the author’s knowledges. Nirat poem develops from Klon Talad (the commoner’s prosody), the narrative form without the Jataka’s narrative framework, characterised by its melodious and rhythmic verses.